شرط تمامیت متن قرارداد و تحلیل فقهی با توجه به مبانی مشروعیت شرط بنائی و شرط ضمنی

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

• رسول سلیمانی ¹
• محمود حبیبی ²
• علی زارع ³

¹ دانشجوی دکترای تخصصی رشته حقوق خصوصی ، دانشکده حقوق، الهیات و علوم سیاسی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.

² استادیار، گروه حقوق خصوصی، دانشکده علوم انسانی ،واحد تهران شمال، دانشگاه آزاد اسلامی ، تهران ، ایران. ( نویسنده مسئول)

³ استادیار، گروه حقوق خصوصی، دانشکده حقوق الهیات و علوم سیاسی، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران

چکیده

شرط تمامیت متن قرارداد که از آن به شرط انحصار یا شرط ادغام نیز نام برده می‏شود یکی از شروط موثر در قراردادها است. در مواردی طرفین توافق می‏کنند که در قرارداد یکپارچه کتبی شرطی گنجانده شود که به موجب آن ادله خارجی و توافقات قبلی و شروط ضمنی متعارض با متن کتبی قابلیت استناد نداشته باشد و این شرط مانع اعمال ادله خارجی و توافقات قبلی حتی بر فرض اثبات می‏گردد. در واقع طرفین قرارداد با درج این شرط می‏کوشند که قراردادی یکپارچه و کامل منعقد نمایند. بر خورداری از مزایای درج این شرط در قرارداد مستلزم آن است که انطباق یا عدم انطباق آن با موازین فقهی مورد بررسی قرار گیرد. به جهت ارتباط نزدیک با مفاهیم شرط تبانی و شرط ضمنی که در فقه دارای سابقه می‏باشد و مورد دقت عمیق واقع گردیده و استفاده از وحدت ملاک مباحث مذکور، استنباط دیدگاه فقها قابل حصول می‏باشد.

کلیدواژه‌ها

• شرط تمامیت متن قرارداد (شرط ادغام)
• شرط تبانی
• شرط بنائی
• شرط ضمنی

---